2. Spotkanie

          Następnego dnia mój słodki sen przerwało darcie się gitary elektrycznej na początku piosenki Hime Murusaki. Mimo tego, że już dawno znienawidziłam ten utwór z powodu pełnionego przezeń funkcji, to jako budzik sprawdzał się nadzwyczaj dobrze.

          Z grobową miną wstałam, wysuwając się spod kołdry. Ciepłej, miękkiej, pachnącej… Pokręciłam głową. Jeżeli nadal będę tak myśleć, w końcu się złamię, zadzwonię do Ino i oznajmię jej, że wzięło mnie jakieś choróbsko, a w związku z tym nie mogę przyjść. Muszę przyznać, iż perspektywa takiego kłamstewka była niezwykle kusząca.

          Podeszłam do szafy. Szczerze powiedziawszy, nie miałam pojęcia, w co się ubrać. Gdybym szła z wizytą domową do normalnej, średnio zamożnej osoby, ubrałabym się w coś jednocześnie eleganckiego, jak i luźnego, na przykład zapinaną na guziki koszulę, jasnobeżowy sweterek i zwyczajne dżinsy. Niestety, w przypadku młodego milionera byłam w kropce. Zastanawiałam się nawet przez  chwilę, czy by nie zadzwonić z tym pytaniem do Yamanaki, ale szybko odrzuciłam ten pomysł. Nasze gusta były jak ogień i woda. Ino wolała drogie rzeczy, z pierdyliardem cekinów, brokatów i innych błyskotek, które w oczywisty sposób zwracały na siebie uwagę. Ja zaś stawiałam na ubrania bardziej stonowane. Wystarczało mi, że włosy mam niezwykle dziwnej barwy, ciuchy to już by była przesada.

          Po chyba dwudziestu minutach grzebania i robienia na półkach istnego chaosu, zdecydowałam się na czarną marynarkę oraz kremową sukienkę z cienkim paskiem w kolorze hebanu — najbardziej wytworną rzecz w mojej szafie. Dostałam ją na urodziny od Ino, która — o dziwo — wiedziała, co trafi w mój gust.

          Naciągnęłam na nogi cieliste rajstopy, po czym udałam się do kuchni. Nie miałam czasu na czasochłonne dania, dlatego po prostu wsadziłam dwie kromki chleba tostowego do tostera i usiadłam na jednym z czterech krzeseł stojących przy stole, w oczekiwaniu na posiłek. W międzyczasie znów zatopiłam się w myślach. Dumałam nad tym, jakim człowiekiem może okazać się Sasuke. Próbowałam sobie wmówić, że moja przyjaciółka nie wyrażałaby się o nim z tak nabożnym zachwytem bez powodu. Musiało być w nim coś, co ją do tego skłoniło. Pytanie tylko: co?

          Aż podskoczyłam na dźwięk wyskakujących tostów. Ponownie tego ranka potrząsnęłam głową, wyrywając się z zadumy. Jeżeli dalej będę taka roztargniona, to przegapię moment, w którym miałam zbadać Uchihę.

~~*~~

          Po lekkim śniadaniu wskoczyłam w szpilki (znowu…) i wyszłam, zamykając wcześniej mieszkanie. Oboje moich rodziców dzisiaj pracowało, a ja właśnie wychodziłam, więc w domu pozostawała jedynie dziesięcioletnia, czarna kotka o imieniu Onyks, którą dostałam na czternaste urodziny od taty. Swoją drogą, byłam do niej bardzo przywiązana i cieszyłam się, że rodzice zdecydowali się jej nie oddawać, kiedy zapadła decyzja o przeprowadzce. Już dawno przyrzekłam rodzicielom, iż kiedy tylko się wyprowadzę, zabieram ów sierściucha ze sobą. Matka dostawała paraliżu, gdy na każdym centymetrze kwadratowym tego mieszkania zalegała tona sierści.

          Wyszłam na klatkę schodową, po czym — tak jak wczoraj — ruszyłam na stację metra. Od przyjazdu do Tokio byłam w nowym domu Yamanaki raptem dwa razy, gdyż za bardzo zależało mi na szukaniu pracy, niźli na wizytach u przyjaciółki i rozmowach o pierdołach. Teraz nieco tego żałowałam, bo nie do końca wiedziałam, gdzie mam się udać. Pamiętałam tylko, żeby po wyjściu ze stacji iść prosto przez park, potem żwirowaną drogą w prawo, wyjść z parku i… właśnie. Co dalej?

          Nie chciałam na upartego tułać się po mieście, dlatego wyjęłam komórkę i wybrałam numer Ino.

          Odebrała — co trochę mnie zdziwiło — po czterech sygnałach. Zazwyczaj już w połowie pierwszego miała telefon przy uchu.

               – Halo? – odezwała się zdyszana. Chwila… Zdyszana? – Sakura?

               – Ino? Coś się stało? Czemu tak ciężko oddychasz? – spytałam zaniepokojonym tonem.

          Moja przyjaciółka w dzieciństwie cierpiała na astmę. Bałam się, że mogła mieć przed chwilą atak.

               – Aaa eee – Widocznie nie wiedziała co powiedzieć. Na tę odpowiedź natychmiast wyrzuciłam ewentualność powrotu choroby. Powiedziałaby mi, nie wahałaby się. – Po co dzwonisz? – Chciała zmienić temat! Czy to możliwe, że…

               – Przeszkodziłam w czymś swoim telefonem? – zachichotałam.

               – Ależ skąd! – Nie zabrzmiała przekonująco.

          Prawdopodobnie przerwałam dość gorącą scenkę pomiędzy Ino, a jej narzeczonym i prawdopodobnie ów narzeczony znajdował się w mieszkaniu Yamanaki. Z tego pierwszego chciało mi się śmiać, lecz z drugiego już niekoniecznie.

               – Eh – westchnęłam – dzwonię, bo miałam przyjść do ciebie, a nie za bardzo wiem jak.

               – Och… – Nadal nie mogła wydusić z siebie żadnych słów, dlatego odczekałam kilka minut. W między czasie usłyszałam jakieś szurania i trzeszczenia. – Wiesz co… jednak nie przychodź, Sasuke nic nie jest.

          W pierwszej chwili na usta cisnęło mi się tylko pełne oburzenia „ŻE CO?!”, ale opanowałam się. No, w znacznym stopniu, bo wściekłość nadal wypalała mnie od środka. Dla niej wstałam o siódmej rano, dla niej wystroiłam się, jakbym szła na jakieś pieprzone koktajl party i dla niej byłam gotowa zająć się Uchihą, za którym nie przepadałam! I ona mi teraz mówi, że mam sobie iść, bo jaśnie pani chce powrócić do obściskiwania się z nim?! Co to, to nie.

               – Ino ­– zaczęłam opanowanym tonem, acz z nutką groźby – jeżeli w sekund pięć nie przyjdziesz tutaj gdzie stoję, naprawdę się wścieknę. A nie chcesz, żebym się na ciebie wściekła. Wstałam o siódmej na marne i jestem zła. Bardzo.

          W słuchawce na moment zapadła cisza, przerywana jedynie oddechami Ino i — czego byłam całkowicie pewna — Sasuke.

               – Gdzie jesteś? – Skapitulowała.

~***~

               – Muszę iść. – westchnęła Ino, chowając telefon do kieszeni. – Sakura mnie zabije, jeśli teraz zostawię ją na lodzie.

          Ściągnąłem brwi. Dlaczego w takiej chwili musiano nam przerwać? Niewiele brakowało, a zostałaby bez stanika. Mimo tego, że już wiele razy ze sobą sypialiśmy to nadal dawało mi to tyle samo przyjemności. I choć przyszedłem do niej dzisiaj z innego powodu, liczyłem też na jakąś zabawę, kiedy mi ulegnie. Ale zadzwoniła ta jej przyjaciółeczka. Ino uwielbiała o niej opowiadać, widać było, że ich przyjaźń to nie byle co. Mimo to byłem teraz zły.

          Yamanaka wstała z łóżka, do którego jeszcze chwilę temu ją przygniatałem, założyła z powrotem różową, luźną bluzkę i wyszła z sypialni, rzucając mi przez ramię przepraszające spojrzenie. Westchnąłem ciężko i również wstałem. Zapiąłem na powrót koszulę, zawiązałem krawat, po czym opuściłem pomieszczenie. Ino już wyszła, więc zostałem sam w jej mieszkaniu. Stwierdziłem, że lepiej będzie ulotnić się zanim ona wróci z towarzystwem.

          Przed wyjściem wstąpiłem jeszcze do kuchni by czegoś się napić, a zaraz potem zostawiałem już otwarty dom za sobą. Jako, że Ino mieszkała na parterze, zbiegłem po schodach i otworzyłem drzwi prowadzące na zewnątrz. Niestety, kiedy od mojego auta dzieliło mnie niecałe pięć metrów, zza zakrętu wyłoniła się moja narzeczona wraz ze swoją przyjaciółką.

          Była to średniego wzrostu, różowowłosa kobieta o bladozielonych oczach i jasnej cerze. Miała na sobie dość elegancką, kremową sukienkę, czarną marynarkę i buty na wysokim obcasie w podobnym kolorze, które wydłużały jej zgrabne nogi. Osłupiałem na moment, ale zaraz się otrząsnąłem. Nie spodziewałem się, że przyjaciółka Ino będzie wyglądać tak… tak normalnie. Strzelałem raczej w typ kolejnej obwieszonej cekinami, bogatej panienki.

          Przyspieszyłem kroku, bo Yamanaka już mnie zobaczyła i krzyknęła przeciągłe: „Sasuuukeeee!”. Oj, nie tak szybko. Nie miałem zamiaru oddać się w ręce jakiejś mało kompetentnej lekarki dopiero po studiach. Poza tym, nic mi nie było!

          Jak na zawołanie zakasłałem cicho, zakrywając usta dłonią. A niech to diabli… Nie zauważyłem, że Ino puściła się biegiem w moją stronę. Dlaczego akurat dzisiaj nie założyła szpilek? Na pewno by się przewróciła, a tak dopadła mnie tuż przed drzwiczkami samochodu.

               – Poczekaj! – jęknęła błagalnie, wieszając się na moim ramieniu. Musiała dostać ostry ochrzan od swojej kumpeli, ale mnie to nie dotyczyło.

               – Ino – zacząłem poirytowany – mówiłem ci coś. Nie jestem chory, a ze swoją psiapsiółą poradź sobie sama.

          W tym samym momencie podeszła do nas różowowłosa kobieta (jej imię wyleciało mi z głowy). Przyglądała mi się przez chwilę z nieodgadnionym wyrazem twarzy, następnie zwróciła wzrok na Ino, lecz zaraz wróciła nim do mnie, jej mina wyrażała zaciętość. Następna rzecz, jakiej się nie spodziewałem.

               – Chcesz nawiać? – prychnęła.

          Dopiero po kilku sekundach zrozumiałem, że zwraca się do mnie. Jeszcze nigdy nikt — spoza rodziny oczywiście — nie zwrócił się do mnie w tak bezczelny sposób. Za kogo ona się uważała? Uznałem, że jeżeli ona nie stosuje się do żadnych zasad kultury, ja też sobie na to pozwolę.

               – Nie jestem chory. – warknąłem.

          Jednakże kaszel wybierał sobie dość niedogodne momenty do dawania o sobie znać, dlatego też ponownie zakasłałem w ramię. Kiedy podniosłem wzrok, napotkałem nim parę turmalinowych oczu, posyłających mi sceptyczne spojrzenie.

               – Oczywiście, że nie jesteś. – powiedziała z sarkazmem. – A ten kaszel to z powodu pyłu w powietrzu, tak?

          Nie mogłem uwierzyć własnym uszom. Cóż za brak jakiegokolwiek szacunku!

          Prychnąłem jedynie w odpowiedzi.

          Na chwilę moją uwagę przykuła Ino. Szok malował się na jej twarzy, kiedy spoglądała to na mnie, to na swoją przyjaciółkę. No tak, przy niej nigdy nie pozwalałem sobie na takie zachowanie i słowa, bo mogłoby to zachwiać współpracę Uchiha Company oraz Yamanaka’s Sport Equipment. Nigdy nie kochałem Ino i gdyby nie była taka dobra w łóżku, izolowałbym się od niej jak tylko mogę.

               – Ino, byłabyś tak dobra i zaciągnęła swojego narzeczonego z powrotem do mieszkania? Mam go zbadać, ale nie zrobię tego na środku ulicy. – rzekła różowowłosa do Yamanaki zniecierpliwionym głosem.  

          Ino zamrugała kilka razy oczami, próbując wyrwać się z szoku. Zwróciła na mnie swoje szafirowe oczy.

               – Sasuke, proszę… – Jej wzrok mówił to samo, co usta, ale byłem nieugięty.

               – Nie – odparłem krótko i już miałem wsiadać do auta, kiedy zatrzymała mnie różowowłosa.

               – Ooo nie, tak nie będzie. – zawarczała. Podeszła do mnie, złapała mnie za ramię i mocno szarpnęła. Zalała mnie kolejna fala zaskoczenia i niedowierzania. – Możesz być sobie szefem największej firmy w Japonii, ale nie będziesz mnie tak traktować! Nie po to wstałam dzisiaj z samego rana, odstawiłam się i przejechałam pół Tokio! Masz iść do domu Ino, usiąść grzecznie na stołeczku i dać się zbadać!

           Widocznie ulżyło jej, kiedy na mnie nawrzeszczała, wylewając tym samym całą złość, jaka się w niej nagromadziła. Ja natomiast stałem zszokowany, nie wiedząc, co z tą dziewczyną było nie tak. Nie czuła do mnie żadnego respektu? Nie bała się mieć za wroga kogoś, kto był jedną z najbardziej znanych osób w kraju? Pierwszy raz spotkałem kogoś takiego, jak ona.

          Moje wewnętrzne przemyślenia musiały odbić mi się na twarzy, bo — przyjrzawszy się memu obliczu — dziewczyna ponownie prychnęła.

               – Co? Zaskoczony, że ktoś ma odwagę ci się postawić?

          A żebyś wiedziała…

~***~

          Wróciłam do domu wściekła jak osa, okazując to teatralnym rzuceniem dwornego obuwia o podłogę. Hałas, który wywołały wysokie obcasy przy silnym zderzeniu z panelami, zwabił do przedpokoju mamę. Jak zwykle miała na sobie różowy, połatany i podziurawiony fartuch, zakrywający równie znoszony podkoszulek i dresy. Mama nie znosiła eleganckich ubrań, co odziedziczyłam po niej. Zaraz po pracy zawsze się przebierała w ten oto domowy strój.

               – Coś się stało? – spytała, lustrując moją skwaszoną minę.

               – Właśnie miałam nieprzyjemność zapoznać się z narzeczonym Ino. – mruknęłam.

               – Chodzi o prezesa Uchihę? – Chciała się upewnić.

               – Właśnie o niego.

               – Czym ci podpadł? – zachichotała.

          Już miałam jej odpowiedzieć, kiedy mnie zamurowało. Moja mama zachichotała. Cóż za świetna rzecz musiała się stać, że jest w tak wyśmienitym humorze?

               – Stało się coś dobrego? – zapytałam niepewnie.

          Przez chwilę milczała z tajemniczym uśmiechem na ustach.

               – Dostałam lepiej opłacalną pracę! – pochwaliła się, wybuchając niekontrolowanym entuzjazmem, który z resztą podzielałam.

               – To świetnie! – Na moją twarz wstąpił szeroki wyszczerz. – Gdzie i na jakim stanowisku?

               – Jako sekretarka w dziale administracyjnym Uchiha Company.

          Zastygłam w kompletnym szoku.

          Że co proszę?!

Od autorki: Heeeeejkaaaa! Co tam porabiacie? Majówka powoli dobiega końca i trochę mi smutno ;c Trzeba w końcu się spiąć i odrobić prace domowe xd Rozdział wyszedł mi — podobnie jak na ritanie — bardzo średnio. Mogło być lepiej. Do zobaczenia w następnej notce ;3         

No czyż ten obrazek nie jest świetny? x3