3. Ktoś nowy

                        – Sakura, co te naczynia ci zrobiły? – Usłyszałam głos matki. – Szorujesz je tak mocno, że zaraz pękną.

                        – P-przepraszam… – Zamrugałam, nieco zdziwiona. – Jestem trochę… zdenerwowana.

            Zdenerwowana, to mało powiedziane. Trawiła mnie wściekłość. Z jednej strony wiedziałam, że to głupie tak się tym wszystkim przejmować, z drugiej jednak nie mogłam odepchnąć od siebie wrażenia, iż nowa praca mamy poniesie swoje konsekwencje, które w znacznym stopniu się na mnie odbiją. Miałam tą pewność, gdyż — mimo, że moja intuicja nie odzywała się często — jeśli już dawała o sobie znać, nigdy się nie myliła. Doświadczyłam tego już wiele razy i wątpiłam, by tym razem było inaczej.

            Przez to, iż weszłam w temat nowej posady rodzicielki, natychmiast do umysłu napłynęły mi wspomnienia wczorajszego dnia, kiedy to zostałam poniżona i zmieszana z błotem przez pewnego przystojnego dupka. Gdy — jakimś niewypowiedzianym cudem — mnie i Ino udało się zaciągnąć Uchihę do jej mieszkania, oraz usadzić na stołku, za nic w świecie nie chciał zdjąć górnej części ubioru, abym mogła zbadać go stetoskopem. Po zażartej kłótni, jaka się między nami rozegrała, zadeklarowałam, że zdejmę mu koszulę siłą. Wtedy spojrzał na mnie, jak na kogoś chorego umysłowo, co rozdrażniło mnie do granic możliwości. Wręcz rzuciłam się na niego (z czego — tak na marginesie — nie byłam dumna). Doszło do tego, że rozpętała się straszliwa awantura, Ino wciskała się w ścianę, nie wiedząc co robić, a Bogu ducha winna koszula straciła niemal wszystkie guziki. Zaraz potem Uchiha zepchnął mnie z siebie, oświadczył, iż ktoś tak niezrównoważony nie powinien zostać lekarzem, po czym wyszedł z pomieszczenia. Jego słowa ugodziły w najczulszy punkt mojego serca, choć nie dałam po sobie tego poznać.

            Odetchnęłam cicho.

            Jeszcze tego brakuje, żebym zadręczała się słowami wypowiedzianymi przez kogoś takiego jak on. Istna paranoja.

            Kiedy moja batalia z naczyniami dobiegła końca, zaszyłam się na powrót w swoim pokoju. Była to moja niezdobyta twierdza, w której czułam się całkowicie bezpieczna i spokojna. Moja „mała dziupla”, jak to żartowała mama. W istocie, czułam się tam jak w dziupli, lecz wcale nie uważałam tego za wadę. To właśnie dzięki niewielkiemu metrażowi była tak przytulna i odprężająca. Mimo to musiałam rozpocząć poszukiwania jakiegoś w miarę taniego mieszkania do wynajmu. W końcu ileż można mieszkać z rodzicami? Zwłaszcza, że w końcu będę w stanie sama się utrzymać.

            Padłam na łóżko, spłaszając tym Onyks, która wylegiwała się w nieschowanej pościeli. Podskoczyła, po czym opadła z ledwo słyszalnym tąpnięciem, prosto na cztery łapy. Zamiauczała głucho, jakby z żalem, i odeszła z dumnie uniesioną kitą. Leżałam tak w bezruchu, nie myśląc dosłownie o niczym. Zaraz potem… BUM! Poderwałam się z posłania i usiadłam na nim. Miałam dość. Dość rozpamiętywania sytuacji z wczoraj. Czas zapchać swoje myśli czymś innym.

            Dopadłam do szafy, jakby się paliło. Zaczęłam grzebać między półkami, w poszukiwaniu czegoś odpowiedniego. Wybór padł na zwykłe, niebieskie dżinsy i czarną koszulkę z nadrukiem w maleńkie białe gwiazdki, rozsiane po materiale. Rozczesałam włosy i spięłam je w wysokiego kucyka. Jak zazwyczaj nie przepadam za upinaniem włosów, tak dzisiaj może być wyjątek od reguły. W kieszenie spodni wpakowałam telefon oraz klucze. Wychodząc z pokoju czułam na sobie przenikliwe spojrzenie złotych, kocich oczu.

            Minutę później byłam już w przedpokoju, zakładając swoje czarne trampki. Oczywiście ruch i hałas zwabił moją mamę. Stanęła w przejściu w swoim domowym zestawie ubrań, podpierając się pod boki.

                        ­– Wychodzisz?

                        – Nie, ubieram sobie dworne buty, żeby pochodzić trochę po domu. – odparłam tonem ociekającym ironią.

            Matka postanowiła zignorować tę zgryźliwość.

                        – Kiedy wrócisz?

            Westchnęłam.         

                        – Kiedy się zmęczę.

            Wyszłam z mieszkania, nie oglądając się za siebie. Tak na dobrą sprawę, nie miałam pojęcia, dokąd się udać. Podumałam chwilkę na klatce schodowej, po czym skierowałam się do parku. Bardzo neutralne i spokojne miejsce. Po drodze moje myśli zaczęły krążyć niebezpiecznie blisko niechcianego tematu, dlatego na siłę starałam się znaleźć coś innego, co mogłoby stać się nowym źródłem refleksji. Zaczęłam uważnie skanować wzrokiem teren przed sobą, starając się dostrzec interesującą rzecz. Niestety, zatłoczony, szary chodnik i równie szara ulica obok niego nijak nie wzbudziły we mnie podobnych uczuć. Na ludziach zaś nie mogłam się skupić, bo jakby to wyglądało? Różowowłosa, młoda kobieta z nieciekawej niższości społecznej idzie przez miasto, strofując wzrokiem każdego, kto jej się nawinie. Kompromitacja na całej linii…

            Z westchnieniem zanurzyłam ręce w kieszeniach spodni. Zaskoczona odkryłam, że w prawej z nich coś się znajduje. Owo „coś” okazało się być maleńką saszetką nienaruszonego ketchupu z jakiejś podrzędnej restauracji. Ewentualnie podpierdzieliłam z McDonalds’a. Szczerze, białe litery na opakowaniu były tak starte, że nic nie dało się odczytać. Przez kilka minut marszu zastanawiałam się, czy spróbować odrobinki zawartości saszetki, aby po smaku zweryfikować jej pochodzenie. Bałam się jednocześnie o skutki tego postępku, bo widać było, że długo nosiłam torebeczkę w kieszeni spodni i śmiało można było podważyć jej świeżość. W końcu jednak zaintrygowanie wzięło nade mną górę. Stwierdziłam, że w najgorszym wypadku grubo przeterminowany ketchup zrobi mi z układu trawiennego istne pobojowisko, a ja spędzę kilka godzin z tyłkiem przyklejonym do sedesu. Chociaż taka mała porcyjka nie powinna nic mi zrobić.

            Niepewnie rozdarłam saszetkę, po czym wycisnęłam sobie dosłownie ciupkę czerwonej mazi na palec. Przyjrzałam się jej uważnie, po czym szybko włożyłam buzi.

            Zdecydowanie z McDonalds’a.

            O dziwo, nie był taki zły. Może trochę zbyt kwaśny, niż normalnie, ale znośny. Mimo to powstrzymałam się od eksperymentów na swoim żołądku i wyrzuciłam resztę ketchupu do pobliskiego kosza.  

            Kiedy doszłam do parku byłam zupełnie wolna od koszmarów wczorajszego dnia. Pomyślałby kto, że stara torebka ketchupu się do tego przyczyni. Ruszyłam w przód, rozpoczynając swój samotny spacer pomiędzy drzewami, młodymi matkami, które na siłę starały się wepchnąć swoje rozwrzeszczane dzieciaki do wózków, starszymi paniami, zrzędzącymi co chwila, że słońce świeci zbyt mocno, jak na ich gust, oraz — gdzieniegdzie  — obściskującymi się małolatami z liceów.

Po kilkudziesięciominutowym kluczeniu żwirowanymi drogami, dostrzegłam wolną ławkę w cieniu wielkiej, starej płaczącej wierzby. Z zadowoleniem opadłam na siedzisko, skorzystałam z oparcia i przymknęłam oczy. W północnej części parku zawsze było ciszej, gdyż to w południowej znajdowało się główne wejście. Najwięcej hałasu zawsze robiły dzieci, a że ich mamusie były leniwe, to nie pozwalały odchodzić im zbyt daleko. Siedząc tak w błogiej ciszy, wszystkie zmartwienia odpłynęły. Na jeden moment przestały istnieć, opuszczając mnie, a z mojego ciała uleciało napięcie, niczym z dziurawego balonu powietrze. Oczywiście ów cudowny stan został brutalnie przerwany przez silny bodziec dźwiękowy.

Otworzyłam oczy i ogarnęłam nimi scenerię przed sobą.

Jakaś młoda szatynka z wrzaskiem goniła dwójkę dzieci. Nie mogłam dokładniej określić jej wyglądu, bo dosłownie mignęła mi przed oczami. Podążyłam za nią wzrokiem zupełnie automatycznie. Zatrzymała się kilka metrów od mojej ławki, opierając dłonie o kolana i dysząc strasznie.

                        – Cholerne bachory… – warknęła, patrząc nienawistnie na dwie, czarnowłose bliźniaczki, które były identyczne. Dosłownie! Obie miały krótkie fryzurki, takie same różowe sukienki i czarne, błyszczące buciki.

            Mimowolnie zaczęłam chichotać. Oczywiście musiałam zwrócić tym jej uwagę. Uniosła na mnie bojowe spojrzenie, ale jednocześnie zaczerwieniła się jak piwonia. Nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia lat. Długie, ciemnobrązowe włosy spływały po jej ramionach aż za pas, a brązowo-zielone oczy nieco nieprzytomnie badały przestrzeń wokół siebie. Ubrana była w wiśniowo-różową bluzę w czarne gwiazdki, szare dżinsy i pomarańczowe trampki. Dosłownie nic z tego zestawu nie pasowało do siebie, co wywołało na mojej twarzy uśmiech pobłażliwy i kpiarski zarazem.

            Znienacka usłyszałam za swoimi plecami głośny, dziecięcy pisk, a czarnowłose bliźniaczki rzuciły się na mnie, niczym wygłodniałe kruki. Zerwałam się z miejsca, próbując tym je spłoszyć, ale małe nie poddawały się tak łatwo. Obie zakleszczyły rączki wokół moich nóg, patrząc figlarnie na młodą szatynkę. Najwidoczniej była ich opiekunką.

                        – Shori nas nigdzie nie zabierze! – odezwała się jedna z bliźniaczek. – Chcemy zostać ze śliczną oneesama! – Ścisnęła mocniej moje nogi.

            Okej, fajnie, że zyskałam miano „ślicznej oneesama”, ale mogłyby jednak odczepić się od moich łydek. Do tego mina ich opiekunki — nazwanej „Shori” — była tak zrozpaczona, jakby wszystkie problemy świata zwaliły się na jej głowę.

                        – Jak Boga kocham, nigdy więcej już nie będę was pilnować! – krzyknęła, cofając się o krok. – Niech wróci do was Pani Akari!

            Na dźwięk tego nazwiska dziewczynki zbladły. W ułamku sekundy odlepiły się ode mnie i popędziły do dziewczyny, błagając, żeby nie oddawała ich Pani Akari. Jednakże szatynka przybrała iście bezlitosną postawę — wyprostowaną i ze skrzyżowanymi rękami. Patrzyła na bliźniaczki z góry, a jej wzrok był zimny jak lód. Zastanawiałam się, jak to możliwe, skoro kolor tęczówek szatynki był tak ciepły i kojący.

                        – Jeśli wrócicie grzecznie do domu, nie oddam was jej, ale w innym wypadku wylądujecie u niej na dywaniku! – zagroziła.

            Dziewczynki dostosowały się natychmiast. Nie rozbiegały się już, nie hałasowały, po prostu stały naprzeciwko swojej opiekunki ze spuszczonymi głowami. Dziewczyna odetchnęła.

                        – A teraz zaczekajcie tu. – nakazała, po czym wyminęła je i ruszyła w moim kierunku. – Najmocniej za nie przepraszam, to bardzo niegrzeczne dzieci. – zaczęła cicho i niepewnie. Nagle cała jej władczość i poczucie wyższości gdzieś się ulotniły.

                        – Nic się nie stało. – Uśmiechnęłam się do niej, a zaraz potem wyciągnęłam dłoń. – Haruno Sakura.

            Spojrzała na mnie ostrożnie, ale odwzajemniła gest.

                        – Himeyama Shori.

~***~

       Odetchnąłem ciężko, czochrając sobie włosy. Cholerne papiery. Nie wybaczę swojemu bratu za zwalenie mi ich na głowę. Normalnie zleciłbym wypełnienie świstków działowi administracyjnemu, lecz niestety, pracownicy w nim zatrudnieni podobno „nie mieli wystarczających kwalifikacji”. Do tego jeszcze zamieszanie związane z tym bankietem… cudnie. A dlaczegóż to Itachi nie mógł czegoś z tym zrobić? Bo miał „ważne spotkania”. Ta, po prostu zajmował się romansowaniem ze swoją nową dziewczyną. W sumie, chodzili ze sobą już od kilku tygodni, a ja nadal wiedziałem o niej tylko jedno — miała na imię Rei. I to by było na tyle.

            Usłyszałem, jak ktoś puka do drzwi. Jako, że byłem w jeszcze podlejszym nastroju, niż zwykle, mruknąłem tylko krótkie „wejść”. Do mojego gabinetu wkroczyła Shori. Jak zwykle, nic w jej stroju do siebie nie pasowało, a w burzy ciemnych włosów rządził nieład. Normalnie nie pozwoliłbym komuś bez wykształcenia pełnić roli mojej sekretarki, ale znałem tą dziewczynę odkąd jeździliśmy na rowerkach z doczepianymi kółkami i sentyment nie pozwalał mi zostawić jej na lodzie.

            Jęknąłem głucho, bo Himeyama trzymała naręcze nowych kartek.

                        – Nie pękaj, Sasuke! – Czy ona próbowała mnie dopingować? – Chociaż jak patrzę na Twoje biurko, to aż żyć się odechciewa.

            Trafiła w sedno. Drewniany mebel niemal uginał się pod stosami papierów. Gdyby nie to, że siedziałem tu już od rana też zapewne załamałbym się jeszcze bardziej. Rozłożyłem się na skórzanym krześle, przymykając oczy. Z jednej strony kusiło mnie, żeby zrobić sobie przerwę, lecz z drugiej wiedziałem, że im bardziej będę odkładał robotę, tym ciężej będzie mi się później za nią zabrać.

            Z westchnieniem ponownie wziąłem do ręki długopis.

                        – Shori, przynieś mi mocną kawę. – mruknąłem, zaczynając czytać pierwszą z brzegu kartkę.

           

~***~

            Ułamałam zębami kawałek czekoladowego pocky z donośnym chrupnięciem. Siedząc na łóżku, nadal rozmyślałam o dziewczynie z parku. Okazała się zaskakująco sympatyczną osobą, choć nieco dziwaczną. Z pewnością miała nieszablonowe podejście do różnych spraw. Była jedną z tych, którzy wyznawali zasadę korzystania z życia, lecz ona robiła to w inny sposób. Wyznaczyła sobie listę rzeczy, które chciałaby zrobić przed śmiercią, a mianowicie: wyprowadzić się od rodziców, zakochać się, wyjechać za granicę na wakacje i kupić psa. Co ciekawsze, wszystko to miała już odhaczone, dlatego teraz zajmowała się tylko swoją stałą pracą oraz raz na jakiś czas brała coś dorywczego. Wyznała mi także, że w połowie pierwszego roku studiów na kierunku marketing i zarządzanie została zmuszona do przerwania swojej edukacji, gdyż jej matka bardzo ciężko zachorowała. Poza tym, i tak jej się poszczęściło. Znalazła pracę „po znajomości”, całkiem nieźle płatną i właściwie nie wymagającą niczego szczególnego.

            Zerknęłam na Onyks. Spała skulona na mojej poduszce, jednak kiedy poczuła na sobie mój wzrok, otworzyła złote ślepia i wbiła we mnie swoje inteligentne, choć rozleniwione, spojrzenie. Czasami zastanawiałam się, jak to możliwe, że jest tak mądrym zwierzęciem. Zawsze, bez wyjątku rozumiała, co  się do niej mówiło i nieraz na to reagowała.

            W tej samej chwili usłyszałam dzwonek swojego telefonu. Zaczęłam szukać go po całym pokoju, nie mogąc jednak ustalić źródła piosenki. Przekopałam kołdrę na łóżku, zajrzałam pod nie, poszperałam przy biurku i w stosie ubrań na krześle, ale nadal go nie znalazłam.

                        – Niech to szlag… – fuknęłam pod nosem.

            Kotka wstała z miejsca, a kiedy tylko się poruszyła, zaczęłam podążać za nią oczami. Zeskoczyła z łóżka, przeszła przez pokój, po czym jednym susem wskoczyła na szafkę, na której piętrzył się stosik poskładanych w kostkę, świeżo upranych ubrań, które mama przyniosła mi do pokoju. Onyks zaczęła trącać łapą koszulkę, która znajdowała się na samym dole wieżyczki. Od razu pojęłam, o co chodzi. Podeszłam do szafki i podniosłam stosik. Tak jak podejrzewałam, tuż pod nim leżała moja — dzwoniąca nadal — komórka. Chwilowo odłożyłam ubrania na łóżko i spojrzałam na wyświetlacz. No tak. Ino.

                        – Halo?

                        – Boże, dziewczyno, ile można do Ciebie dzwonić? – prychnęła, ale zaraz potem znów miała wyśmienity humor. – Słuchaj, jest sprawa.

                        – Hm?

                        – Za trzy dni odbywa się bankiet z okazji którychś tam urodzin jednego z największych i najstarszych wspólników Uchiha Company i chciałabym, żebyś poszła tam ze mną.

Od autorki: Matko, jak ja dawno nic nie dodawałam! ;_; Wybaczycie mi, prawda? Nie odwrócicie się ode mnie i nie przestaniecie czytać, prawda? ;-------; Z tym rozdziałem było trochę problemów, ale ostatecznie wyszedł całkiem niezły. I nie macie się co skarżyć o długość, po prostu dłuższych pisać nie potrafię, choćbym chciała. Tradycyjnie, dziękuję za komentarze pod poprzednimi rozdziałami i mam nadzieję, że pod tym także jakieś się znajdą! :D

Bajo <3